Praten over verleden en heden, een kleine blik op Carla :

30-05-2014

Er is iets gaande, diep in mij. Steeds beter kan ik kijken naar het verleden, ga een rechtstreekse blik in gewortelde ogen niet meer uit de weg, durf terug te kijken, diep en doordringend verban ik hun uit mijn leven. De angst voor verachtende ogen hoort bij het verleden, zij hebben in het heden... geen recht van spreken. Waar ik met een grote boog om mannen heen ging uit zelfbescherming blijf ik nu staan en kijk hun aan, wat verwacht je van mij, wat wil je van mij en zie je wel wie ik werkelijk ben? Jij komt niet zomaar in mijn leven, ik bepaal wie daar een plekje krijgt. Niet dat ik op een man zit te wachten, nee hoor, absoluut niet! Ik begin nu pas te genieten van de hervonden vrijheid, mijn eigen dingetjes doen zonder verantwoording af te moeten leggen, kleed mij zoals ik wil, zing als ik wil, huil als ik wil, scheld als ik wil en juich als ik wil. Heel voorzichtig durf ik de werkelijke Carla te laten zien zonder de vraag of deze Carla wel gezien mag worden. Vanmorgen muziek geluisterd gerelateerd aan de vele nare en verdrietige momenten. Dikke tranen en af en toe een diepe snik. Toch is dit mijn manier van verwerken na ruim een jaar eigenlijk geen muziek te kunnen velen. Ik zing uit volle borst mee met menig nummer, sommige nummers luister ik in stilte, ik kom regelmatig nummers tegen waarvan ik was vergeten dat ze bestonden. Muziek weer terug in mijn leven geeft alle soorten van emoties een kans, een plekje, plezier en verwerking. Mijn creatieve kant steekt met kop en schouders uit boven het verleden waar er nooit ruimte was voor deze Carla, tekeningen werden verbrand, teksten werden verwijderd van mijn PC, kunstwerkjes afgekraakt en kapot gegooid...nee, nooit door mij maar door een ander. Het heeft zo moeten zijn, het zegt iets over hun, niet over mij. Mijn minderwaardigheidscomplex werd alleen maar groter, onzekerheid over innerlijk en uiterlijk, het hoorde er allemaal bij...en nog al is het in mindere mate maar het is nog niet verdwenen, wie weet dat ook dit mij ooit verlaat. Dominantie stond centraal in mijn leven. Mannen namen mij zoals hun wilden, nooit denkend aan mij. Ik werd ongevraagd gedeeld met anderen, respectloos hebben jullie mij genomen, mij laten werken om jullie rijkdom te verrijken. Steeds verder over mijn grenzen tot het punt dat ik een greep deed naar mijn eigen leven en jullie mij afdankten als een leeg geknepen stuk afval. Voor mij onbegrijpelijk mijn leven bleven beheersen al lieten jullie mij achteloos los. Na een donkere periode van al dit verdriet en altijd aanwezige pijn ben ik terug op mijn weg naar vrijheid en geluk. Ik kan mijn leven onder ogen zien, weet dat ik hulp nodig heb om jullie definitief uit mijn leven te kunnen verbannen maar ik zie het pad waar ik op mag wandelen...een pad van warm zand onder mijn blote voeten, bloemen in overvloed langs de kant, prachtige groene bomen, een rustgevend kabbelend beekje om de rust op te zoeken als ik dat nodig heb. Ik zie toekomst, een toekomst voor Carla, zoals dit vrouwtje werkelijk is. Mijn emoties de vrije loop, moeilijk delend met een ander maar overtuigend open met mezelf. Soms ben ik somber, ook dat mag best. Het is niet mis als ik terug kijk op wat ik heb moeten doorstaan maar ik ben gebleven, heb het overleefd. Vanmorgen is een apart gevoel mijn lijf in gekropen. Ik vermoed dat het liefde is, liefde voor mezelf, verliefd op dit nieuwe leven...ja liefde, eindelijk voor mij. Nee, geen man, eerst ben ik aan de beurt, als ik van mezelf kan houden komt daar ooit misschien een plekje voor delen van houden van. Tot die tijd zorg ik voor mezelf, op mijn manier en op een wijze die ik prettig en fijn vind. Ik hoef niet te delen, ik blijf voorlopig heel dicht bij mij. Mijn vertrouwen was beland op een nul punt en nog ben ik wantrouwend op momenten die ik moeilijk vind. Ik wil graag het vertrouwen terug vinden maar dan moet mij dit wel aangereikt worden...met geduld en kleine porties graag, ik wil er niet in verdrinken. Dat misbruik en geweld als een rode lijn mijn leven kleur hebben gegeven mag niet de oorzaak zijn van verdrinken in tranen en terneer geslagen blijven liggen in de pijn. Ik wil blijven staan en straks met een grote stap mijn nieuwe leven instappen, zonder de struikelblokken van mijn verleden. Ik ben ik, en als ik hier niet had mogen zijn was ik al lang verdwenen. Ik ben hier en ik blijf hier...vechtend voor een beter leven, vechtlust niet opgeven, mijn leven herontdekken en beleven. Het pad van vele mooie dingen ligt aan mijn voeten, nu nog met sterke stevige stappen het avontuur aan durven gaan zonder belemmeringen. Het komt, dat weet ik zeker, de eerste pasjes heb ik al gezet. De eenzaamheid is een kwestie van tijd, ik voel dat er straks verder op het pad mensen aansluiten en mij hun hand reiken. Ik kijk er naar uit, nu nog niet...later, als ik daar aan toe ben. Tot die tijd lever ik mijn strijd om jullie mijn hand te kunnen bieden. Kunnen jullie nog even wachten, hebben jullie nog even de tijd?

*****

Dodenherdenking 2014

 De stilte
gonst door mijn hoofd
stilstaan bij de doden
heel even maar
staat niet in verhouding
tot verscheurde emoties
van dodelijk leed
dodenherdenking vandaag
de beelden op tv
klokken luiden
doet de hemel mee?

Kunnen jullie daarboven
horen en zien
voelen wat wij delen
familie zien misschien
zijn jullie wonden genezen
delen jullie de pijn
van losgescheurd zijn
strijden voor het vaderland
is geweest en klaar
vandaag herdenken wij de doden
een aangrijpend gebaar.

In alle rust
denk ik aan de vele
die niet meer bij ons zijn
lang geleden gesneuveld
of kort geleden
in een ander land
strijd gestreden voor vaderland
niet alleen de soldaten
elk slachtoffer van geweld
ontnomen door vaderlandse trouw
samenkomst met de doden is wat vandaag telt.

Dodenherdenking
een ingeburgerd woord
denk niet alleen aan onze doden
wereldwijd strijden vele hun strijd
voor vaderland en vrijheid
laten we herdenken
een ieder die ooit viel
het leven verliet voor idealen
principes bleven staan
laten we herdenken
geweld neemt en heeft genomen
gruwelijk onderdeel van ons bestaan.

Een verdrietig verhaal uit de oude doos....

In augustus 2009 ben ik met mijn zoon op pad gegaan om 2 mini varkentjes op te halen. Er werden er genoeg aangeboden maar onze keuze viel op een kleine dierentuin/dierenopvang met veel nederlandse dier soorten en dit werd hoofdzakelijk gedraaid door mensen met een verstandelijke beperking. We hebben onze ogen uitgekeken daar, van ezels,schapen en aparte geit soorten tot prachtige roofvogels...het was er aanwezig en het zag er erg netjes uit. Bij het deel aangekomen van de varkentjes kwamen een stuk of 10 kleine knorretjes ons tegemoet rennen. We waren meteen verkocht. Onze ogen vielen als eerste op Barry, een klein guitig ventje met de mooie kleuren blond / bruin en zwart. Hij gilde als een drama queen om de aandacht op te eisen en maakte de gekste capriolen om op te vallen. De eigenaar vertelde dat Barry al gereserveert was maar dat hij daarna niets meer van de mensen had gehoord en na even heen en weer praten besloot de beste man dat wij Barry mee mochten nemen, hij was het enige blonde varkentje tussen verder allemaal zwart/witte knorretjes. Barry werdt als eerste gevangen, dat was nog een hele strijd en wat hebben we gelachen! Babs hebben we gekozen omdat ze zulke schattige kruloortjes had en de kleinste was. In een grote kattenbench hebben we ze mee genomen naar de boerderij, Mijn zoon heeft hun de terugweg op zijn schoot gehad en raakte niet uitgepraat tegen de kleine varkentjes. Thuis hadden we al een schuur voor hun klaar staan met veel hooi waar de 2 mini's gelijk indoken. De eerste maand hebben we ze nog moeten voeden met pap maar daarna ontdekte de varkens dat 'bijna' alles lekker was en groeide in korte tijd uit tot 2 prachtige vrolijke varkens exemplaren. Het bleef een feest om hun af en toe met een lepel te voeren, dit ook met het oog op medicatie innemen indien nodig en we hebben veel leuke en grappige momenten met hun gehad. Filmpjes en foto's, we hebben er bergen van. Vanmorgen is de eerste morgen dat ik besef dat Barry me niet op staat te wachten bij het hek, zoals hij vanaf kleins af aan gedaan heeft. Bij mijn buiten komen begon hij steevast te knorren en gillende geluidjes te maken, net zo lang tot hij wat lekkers had gehad. Barry was echt mijn varken, ik kon met hem knuffelen en hem aaien en hij volgde mij altijd op de voet in de boomgaard. Hij is een aantal keren ontsnapt maar bleef op het erf en na wat gemopper van mij over hekken slopen en uitbraak capriolen liep hij met mij terug naar de boomgaard, ja hij luisterde beter dan menige hond. Babs is altijd wat afstandelijker gebleven, dit schijnt normaal te zijn voor de vrouwelijk kant van varkens. Ook het spelen met een grote bal, Barry heeft heel wat uurtjes lopen rennen en 'wippen' op zijn bal, tot grote ergenis van Babs, zij werdt daar altijd erg sjaggie van maar dat kon Barry niks schelen. En nu...nu is hij er niet meer. Wat hem mankeerde gaan we nooit weten, hij had geen koorts, was niet benauwd, natte neus en zag er als een gezonde beer uit maar binnen een paar dagen zakte Barry's levenslust uit zijn bolle heerlijke varkenslijf. Ik had direct het gevoel...dit is niet goed, dit is helemaal niet goed. Het enige vermoeden wat we hebben is iets met zijn lever, zijn traanvocht werdt steeds donkerder en dat duid op leveproblemen/ vergiftiging. Hij kan iets verkeerds gegeten hebben maar dat is bijna onmogelijk omdat hun deel van de boomgaard afgezet is, naast de boerderij en we er een aantal keren per dag doorheen liepen om te kijken naar stukjes glas e.d., varkens wroeten namellijk veel uit de grond. Een andere optie is dat hij iets heeft opgegeten wat niet verteerbaar is geweest en zijn darmen heeft afgesloten maar daar twijfel ik aan...donderdagmiddag heb ik hem even mee genomen naar buiten om toch iets in beweging te blijven en toen heeft hij nog een keurig drolletje gedraaid. Hoe dan ook...hij heeft iets gehad wat mijn modderkontje fataal is geworden binnen 48 uur. Ik heb nog informatie ingewonnen om sectie op hem te laten plegen maar dit kost 500 euro en dan weet je alleen wat hij had...niet wie hem iets verkeerds heeft gegeven. Ik heb gisteren mijn ogen uit mijn lijf gehuild, en ook vanmorgen kwamen de traantjes bij het wakker worden. Vandaar dat ik dit verhaal schrijf, om te vertellen wat mijn Barry voor mij betekende en zal blijven betekenen...een super lief en guitig varken! Het erf zal nooit meer zijn zoals het was, hij was het visite kaartje van de boerderij. Iedereen was aardig in zijn ogen en iedereen kwam hij begroeten...een erg sociaal dier. Babs heeft gisteren na zijn overlijden nog een uurtje tegen hem aangelegen en daarna negeerde ze hem, we hebben hem namelijk in hun eigen vertrouwde nest laten inslapen. Daarna hebben we Barry voorzichtig uit het nest en de boomgaard gehaald, Babs liep achter ons aan tot het hek en ging toen terug naar het nest om een tukkie te doen. Ze heeft op haar manier afscheid genomen, dat weet ik zeker. Gisteravond heb ik haar een bordje brinta gegeven met wat stukjes appel er doorheen, om wat warms in haar buikje te hebben voor haar eerste nacht alleen. Vanmorgen vroeg liep ze wat te scharrelen door de boomgaard en ligt inmiddels weer in het nest. Straks verwen ik haar nog met een schaaltje slobber en zullen we allebei ons leven zonder Barry op moeten pakken. De prachtige varkensbeer heeft maar 3 jaar mogen worden, en het waarom zal ik nooit weten....Gelukkig is hij dit weekend nog op de boerderij en kan ik nog even bij hem kijken als ik daar behoefte aan heb. Hij ligt apart in een schuilhut met een deurtje er voor, maandagmorgen verlaat hij voor altijd ons erf.........

2014

Nog steeds mis ik mijn varkentje, inmiddels verhuisd, een lange weg bewandeld zonder mijn Barry maar steeds weer komt hij terug in mijn gedachten...hoe traumatisch is het als iemand je alleriefste diertje uit wraak vergiftigd. Zal ik dit ooit kunnen verwerken?

Zoals inmiddels vele al weten heb ik vanmorgen afscheid genomen van mijn oude kauwsteentjes en ingeruild voor een prothese. Na 4 jaar lang te moeten horen...nee Carla, het mag nog niet ivm infectie gevaar voor je longen kreeg ik eind november 2011 na mijn neusoperatie eindelijk groen licht van mijn longarts. Natuurlijk gaat mijn gezondheid voor maar juist door de medicatie die ik bitterhard nodig had en heb om op de been te blijven qua longen brak het in de afgelopen jaren mijn gebit totaal af. Tanden lieten los en kiezen veranderden in gruis...ik vond het vreselijk maar heb me vast gehouden aan het idee dat het moment er zou komen dat juist mijn gebit een grote infectie bron zou gaan worden...en kwam dus uit! Toch heb ik eerst nog moeten wachten tot mijn neus en holtes vrij van de verwoestende bacterie waren wat gelukkig is gelukt via een operatie. Al snel bleek dat dat allemaal oke was en dat ik de weg naar een nieuw gebit mocht gaan bewandelen. Ik heb dezelfde dag nog een afspraak gemaakt bij de tandarts en de week erop was ik al bevrijd van de eerste meest risicovolle kiezen. Dat was net voor de kerstvakantie. Nu, nauwelijks 3 maanden verder is alles eruit, stukje bij beetje om het goed te laten genezen heb ik in een zestal stappen mijn grootste bron van ergenis achter me kunnen laten. Ik schaamde mij kapot voor mijn gebit, dufde niet meer breeduit te lachen omdat ik bang was voor reacties van de mensen om mij heen. En nee, ik had geen zwarte of afgebroken tanden, mijn tandvlees trok zich in razend tempo terug waardoor mijn tanden meer ruimte kregen en scheef gingen staan. Daarbij hadden de vele antibiotica infusen de wortels aangetast. Ik denk dat ik zelf de meeste last had van het vertekende beeld van mijn gebit maar het blijft een feit dat dit voor mij echt iets gruwelijks was. Eindelijk ben ik nu in het bezit van een prachtige prothese die geheel is gebaseert op mijn eens zo mooie macleans smile uit het verleden. Ik voel me dol gelukkig en heb sinds vanmorgen al vele malen in de spiegel staan grijnzen...is dat raar? Volgens mij niet, ieder mens wil er zo goed mogelijk uitzien en ik schaam me daar niks voor. Nu heb ik de oude nieuwe Carla weer mogen ontmoeten al zijn er in de loop der jaren wat rimpeltjes bij gekomen. Ondanks de pijn in mijn mond ga ik straks uitgebreid boodschappen doen en neem het kortdurende spraakgebrek van wennen aan het gebit op de koop toe. Ik wil mijn lach weer laten zien...aan iedereen! Daarbij is dit een fase die afgerond is om mijn gezondheid zoveel mogelijk op peil te houden. Ik ben dankbaar en ontzettend blij dat ik de kans heb gekregen om dit te mogen doen... 

maart 2014

De pot veroordeeld de ketel :

Begin van de avond, ik besluit een ontspannen rondje met Izzy de hond te maken. Tuig om, riem vast, poepzak mee, het hondenmeisje staat te kwispelen van vreugde, heerlijk dat ze altijd zo blij is. Jas aan, identiteitskaart in mijn zak en een sigaretje mee voor onderweg...ja ik rook nog steeds, kan nog steeds niet zonder. We wandelen en springen samen richting het hondenbos, spelend en zonder zorgen samen vrijheid en lol beleven. Zoals het hoort toch? Aangekomen bij het hondenbos zie ik een man hangen op het openbare bankje, Izzy zet even haar haren op maar geef haar het bevel dat het goed is. Iedereen heeft recht om daar te zitten en ondanks haar signaal dat ze de man niet zo ziet zitten ben ik alert maar laat onze wandeling er niet door beperken. Vreemde onbekenden blijven een struikelblok, mijn hondenkont voelt dat aan maar samen sterk en verder gaan. Ik tover een tennisballetje uit mijn zak, gooi hem keer op keer en geniet van de rare sprongen van mijn hond, ze rent, vliegt en stiert onbehouden door struiken en om bomen, een genot om naar te kijken. Na een half uur spelen en het bos door te zijn gestruind is het hondenmeisje moe en ik besluit de terugweg in te zetten. Ik ga het openbare bankje niet uit de weg, ik kom het tegen op de uitgang van het bos. De man hangt nog steeds onderuit, zie hem raar traag bewegen en denk...vast ziek of niet lekker maar goed dat hij de frisse lucht op zoekt. Goedgelovig zoals altijd steek ik mijn sigaretje op, vervolg mijn weg richting het bemande bankje, Izzy aan de riem, soms kan ze wat raar reageren en wil niet dat ze mensen bang maakt. Aangekomen bij het bankje kijkt de man mij recht aan al zijn zijn ogen bloeddoorlopen. Jij bent dom....zijn eerste woorden tegen mij. Pardon? mijn nekharen gaan net als Izzy in de hoogste stand maar blijf staan en vraag waar zijn woorden op slaan. Je bent dom omdat je rookt zegt de onbekende man...prima, als dat zijn mening is maar binnenin voel ik enigszins wat woede opkomen en bekijk dit mannelijk figuur nog eens goed. Roken is slecht, ja dat weet ik beste man, wil niet zeggen dat jij mij ongevraagd de les mag lezen, waar haal jij het lef vandaan? Wankelend gaat hij staan, komt een stap dichterbij en het eerste wat mij tegemoet komt is een smerig stinkende walm van veel te veel alcohol. Op de vroege avond al stront lazerus, nee dan ben je lekker bezig! Ik vertel met rustige maar duidelijke woorden dat het misschien beter is om af en toe een sigaretje te roken in plaats van dronken en aanstootgevend gedrag te vertonen op een plek waar jong en oud een wandelingetje maken om gezond buiten te zijn.  Hij begint te zwaaien met zijn armen, verheft zijn stem, vlammen schieten uit zijn ogen, meneer heeft dus ook nog een kwade dronk. Izzy is inmiddels begonnen met grommen, ik laat haar gaan, dit doe je goed meid, tussen hem en het vrouwtje gaan staan. Hij kijkt verwildert naar beneden, kijkt in de ogen van mijn hond, zegt dat hij toch niet bang is maar zie hem twijfelen, wil achteruit stappen, verliest zijn evenwicht en valt op de grond. Boven op zijn tas vol met volle en lege blikken bier, Izzy schrikt, duikt op hem af. Ik kan haar nog net onthouden van een hap van deze doordrenkte alcohol zatlap. Ik hou haar kort maar blijf staan, kijk op hem neer, prijs hem voor zijn mooie bestaan. Liggend op de grond, niet wetend hoe hij zijn lichaam weer in balans moet krijgen gaat er heel even door mijn hoofd...geef hem je helpende hand. Maar herstel direct, nee, geen helpende hand, niet mijn taak en heeft hij niet verdiend. Laat hem maar ploeteren, eigenlijk een heel komisch gezicht. Ik kijk nog eenmaal naar de man, vervolg mijn weg, kijk niet om. Gniffelend loop ik naar huis, beter een sigaretje dan dit dronken gespuis. Als je wilt drinken, prima...is jou ding. Maar val anderen niet lastig, er komt een moment dat iemand dit niet meer pikt, jou in je kraag vat en wat ontnuchterende tikjes geeft. Blijf lekker thuis, vul je glas keer op keer maar blijf vooral thuis of drink op een plek waar niemand last van je ondervind. Al rook ik 20 sigaretten, mijn gedrag blijft netjes en acceptabel...zorg dat jij dit ziet en ondervind. Waarom je drinkt, ik weet het niet en wil het niet weten. Wel erger ik me ontzettend aan jou omdat iedereen onder jou kwade dronk moet lijden, ongevraagd dring je je aan ons op...dronken kerels....sodemieter op!