Op zoek :
mistig in mij
grenzen vervagen
ik zie ze niet goed
turend en peizend
hoe was het ook al weer
geblokkeerde gevoelens
niet weten doet zeer
gedachten rollen
door elkaar heen
rommelig en chaotisch
geen duidelijk verhaal
vervelende momenten
waar ik verschrikkelijk van baal.
Ik loop door de regen
nodeloos tranen weg vegen
verdwijnen tussen de druppels
van een donkere bui
kwetsbaar en moe
waar naar toe
dwalend door straten
kwijt mijn doel
verlies mezelf
in al dat water
ontroostbaar moment
laat maar stromen
er zal toch ooit
een droge periode komen
verloren ploeter ik door
drijfnat en onderkoelt
tranen en druppels vertellen
hoe eenzaamheid voelt.
ver weg van nu
bijna verdronken
in een dal van tranen
vol verloren momenten
van mezelf, van jou
in ademnood
worstel ik door het water
van een onbeheerst huilen
ik wil weg waar ik ben
waar kan ik schuilen
wie stopt de stroom
de waterval
wanneer mag ik drogen
het vele verdriet
hoe moet ik overleven
als niemand de oplossing ziet?
wat is pijn
hoe vreemd
dat dit dikke maatjes zijn
hoe groter de liefde
hoe harder de pijn
kwetsbaar en stekend
stil venijn
door verzuimen van geven
vanzelfsprekend nemen
verliest liefde zijn kleur
gevoelens breken
wanhopig hou ik vast
zoek naar wat was
met pijn moet ik bekennen
jou verloren
waar ik zo van hield
aanslag op emoties
onbegrijpelijk dat je mij verliet.
donker met een gouden rand
door eenzaamheid gebroken
emoties op zijn kant
vandaag kijk ik terug
naar waar ging het mis
alleen zijn was niet verstandig
op zo'n beladen dag
teveel vragen en gedachten
kwam er niet meer uit
huilend in slaap gevallen
verleden tackelde mij voluit
vanmorgen geen vragen
vanmorgen geen pijn
het verdriet van toen
mocht er gisteren zijn
vandaag de toekomst in kijken
blaas het verleden weg
verwerken en vergeven
een levensproces
ooit zal ik berusten
vervloek de stress.
Als ik kon vliegen
vliegen als een duif
mijn vleugels uit slaan
zweven in de lucht
richting hemel
in vogelvlucht
dan zou ik vliegen
heel even naar jou
om te vertellen
hoeveel ik van je hou .
tranen blijven komen
de stilte schreeuwt het uit
zoekend naar degene
die zo word gemist
maar ook wetend
je kan niet terug in de tijd
de zekerheid van rouwen
besef van eenzaamheid
gelukkig mocht ik van je houden
ik neem keer op keer afscheid
totdat ik verder kan
jou mag herinneren
zonder brok in mijn keel
de tranen blijven stromen
voor nu nog veel te veel.
ik heb geen puf
weinig energie
ik voel me leeg en duf.
Lichamelijk werk, nee
dat doe ik niet
het werkt tussen mijn oren
maar niemand die dat ziet.
Geest en lijf
los van elkaar
werken egoïstisch
niet samen, was dat maar waar.
Keihard werken
om de draden te repareren
de juiste geleiding te vinden
en als geheel te functioneren.
Sommige draden
totaal verloren
gerafeld en versleten
willen er niet bij horen.
Zolang de verbindingen niet kloppen
blijf ik zoeken naar herstel
eindeloos vermoeiend
kan ik dit allemaal wel?
Als zuchten kreunen word
en een briesje veranderd in storm
als regen overgaat in hagel
en winst voelt als verloren
als luisteren doof is
en spreken niet lukt
als angsten paniekerig zijn
en gevoelens breken
als emoties overvallen
en mensen bekijken je vreemd
als vrienden hun rug laten zien
en alles anders is geworden
wanhoop niet
doorloop je gevoelens
elk op gepaste tijd
verwerk in eigen tempo
laat los de uitputtende spijt
bouw aan een nieuw leven
er zijn mensen genoeg
die jou kunnen geven
waar je ooit bij vrienden om vroeg
een nieuwe aanpak
een nieuw begin
kom uit je hoekje
geef je leven zin
ontwricht de stress
omarm jezelf
kijk in de spiegel
accepteer PTSS....
Een korte nacht
moeilijk vatten van de slaap
piekeren en verdwalen
in het toen en nu
honderdduizend geluidjes
bereiken mijn bed
houden mij wakker
prikkelen mijn zenuwen
foute signalen
veroveren mijn hoofd
somber denkend
over leven en dood.
Harde aanpak
is vereist
ophouden met bedenken
wat zou kunnen
als alles anders was geweest
flarden van momenten
waaien langzaam weg
verlaten mijn slaapkamer
ik hervind mezelf
een zachte lichte gloed
verschijnt aan de horizon
kom meisje, pak vast je kracht en moed.
In een wolk van roze
zie ik haar gaan
slenterend over straat
pronkend met haar lange haar
lipjes getuit
mooie volle wimpers
benen geschoren
kleding van nu
klikkende hakken
vol zelfvertrouwen
op weg naar vriendinnen
om een feestje te bouwen.
Haar lach is stralend
ze schittert van zichzelf
haar grote blauwe ogen
kijken iets brutaal
uitdagend haar bewegingen
maar zeker niet teveel
gewoon een dame
klasse en verzorgd
zonder schaamte
sterk wulps lijf
een prachtige kont
echt een lekker wijf.
Mannen kijken
draaien zich nog eens om
vrouwen giechelen
fluisterende jaloezie
soms vreemde blikken
van afschuw en verraad
het kan haar niets schelen
zij is zoals ze is
vriendinnen waren vrienden
kleurloos en bedrukt
zij heeft de stap genomen
van man zijn losgerukt.
Hij werd zij
en blijft zij
overdacht gekozen
een grote stap
naar geluk en vrijheid
schoonheid en tevredenheid
na jaren van verdriet
hij is als zij geboren
je zag het alleen niet
vandaag is ze anders
vandaag is ze blij
vaarwel man zijn, ze is volledig zij.
je kunt het
niet blijven hangen
kijk vooruit
droog je tranen
tijd voor je verdriet
Ik ben sterk
ik kan het
ik blijf niet hangen
kijk juist vooruit
gedroogde tranen
maar een groot stil verdriet
onbegrijpelijk dat jij dit niet ziet.
Woorden van een ander
hoe goed ook bedoeld
snijden soms als messen
in de meest gevoelige plek
zwijgen geeft rust
erkenning sust
zorgt dat ik berust.
Warme armen
een klein gebaar
een stiekeme knipoog
veelzeggende blik
liever geen woorden
stilte is prachtig
maakt mijn levenslust krachtig.
Door de bril van het leven
kijk ik nonchalant
ik zie vele beelden
schuif menigeen aan de kant
sprekende fragmenten
hou ik vast
als een album opgeslagen
in mijn overbelaste brein
bladerend door dit album
bekijk ik de momenten van pijn
maar ook van grote vreugde
mijn levensalbum is best fijn
het houd mij bij het heden
verkleurd mijn verleden
leert mij wanhoop te vermijden
laat gelukkige momenten overheersen
bladerend in mijn album
zweef ik even terug
duidelijke plaatjes
van groot naar klein
toen was het akelig
echt niet fijn
een nieuwe reeks foto's
vertroebelen oud
loslaten zonder spijt
knippen en plakken in mijn album
zo min mogelijk terug in de tijd....
Geen diagnose
maar een onderzoek
inmiddels zeven op rij
uren vragen beantwoorden
mijn innerlijke ik proberen te verwoorden
hoe zwaar is dit.
Een aanslag op mijn energie
terug geworpen op mezelf
geef ik artsen een kijkje
in mijn diepste gevoel
met maar één doel
ik wil graag genezen.
Vanmorgen vroeg uit bed
te vroeg wakker door alle shit
nachtelijke beelden keer op keer
verleden druk in de weer
blij met het ochtendlicht.
Nog weken wachten
op de definitieve uitslag
het duurt al zo lang
de dagen kruipen voorbij
onrust diep in mij
functioneren is overleven.
Langzaam maar zeker
pak ik contacten weer op
niet te snel
niet te intensief
maar ik doe het wel
de eerste bezoekjes zijn geweest
het voelt goed en fijn
geen overbelasting.
Ik selecteer selectief
positief in het heden
weinig praten over verleden
daar is de hulpverlening voor
maar een luisterend oor
van familie of vrienden
is gewoon fijn
verhalen vertellen.
Hoe is het ons vergaan
moeilijke momenten
slaan we over
we weten dat die er waren
en ons verleden verklaren
sommige familie en vrienden verloren
onbegrip of onmacht
hadden van mij het spreken niet verwacht.
Ongewenste vragen priemen in mijn hart
ik heb duidelijk aangegeven
bijna gesmeekt
om mij de ruimte te geven
voor verwerking van wat was
geen vragen te stellen
die mij terug brengen naar toen
hoe kunnen jullie dat doen?
Ik laat jullie los
duw zelfs van mij af
jullie kunnen mij niets geven
komen om te nemen
waar geen recht op is
stuur jullie weg uit mijn leven
heel even kijk ik achterom
geen onbeantwoord waarom.
Onuitgesproken woorden
zoeken hun weg
maar uitspreken blokkeert
de letters dansen ongegeneerd
en vormen vele teksten
soms hou ik het niet bij
kan simpelweg niet volgen
wat er word bedoeld
woorden, letters, zinnen
waar moet ik beginnen
om orde te scheppen
woorden los te laten
de letters weg te strepen
zinnen te gaan begrijpen
of gewoon helemaal niet
weg met de onrust diep in mij
wil ik enkele letters behouden
wil ik één woord bewaren
niet in een zin
niet in een verhaal
alleen een paar letters
enkele letters
vormen een woord
kort en krachtig : VRIJ
Zomaar gekregen
gratis en voor niets
niet eens gevraagd
in mijn schoot geworpen
talloze momenten
van onzekerheid en pijn
veroordeeld zonder rede
afbreken van emoties
vloog mee in de wind
of was het een storm
wervelwind, orkaan
nee, geen naam.
Naamloos geleden
er bestaat geen woord
verzamelen van momenten
is ongehoord
van moment naar moment
ieder voor zich
al moeilijk genoeg
samensmelten
niet gewenst
één voor één
oppakken en aanpakken
niet verzwakken.
Grote opruiming
onbeschrijflijk duur
verslind mijn energie
al heb ik gratis gekregen
ik wil ze niet meer
kan ze een ander niet schenken
verbranden, verwoesten
weg er mee
deze momenten
verwijderen uit mijn systeem
gil het uit, ga heen.
Een verdwenen moment
geeft ruimte voor nieuw
opvullen met het mooie
er is genoeg
als ik wil zien
kijk naar licht
zie de kleuren
voel gevoelens
pril en puur
huilen en lachen
stil en luid
ik wil graag leven, komt het uit?
De klok tikt door
dag in dag uit
zonder stoppen
tikken de momenten
soms zwak
soms sterk
voorbij naar verder
in de tijd
tikkende klok
op weg naar meer
kijk naar de wijzers
zie de tijd gaan
blijft niet staan.
Ik loop door
dag in dag uit
zonder stoppen
beleef ik momenten
soms teder
soms hard
wandel weer verder
kijk naar de tijd
hoor de klok tikken
loop mee in het ritme
zie wijzers verplaatsen
de tijd verstrijkt
tot mijn spijt.
Ik denk na
dag in dag uit
het blijft druk
oude en nieuwe gedachten
soms angstig
soms blij
blijvend denken
stopt niet
net als de klok
gaat het door
wijzers wijzen aan
waar ik ben gebleven
leven doorleven.
Slapeloosheid
nacht in nacht uit
kan de weg niet vinden
van sluimer naar slaap
soms alert
soms te moe
ervaar ik slapen
als een strijd
het tikken van de klok
slaat op mijn hoofd
van tikken naar bonzen
wijzers kijken mij aan
waardeloze klok van mijn bestaan.
Opstaan
dag in dag uit
niet blijven liggen
je moet eruit
soms wanhopig
soms gelaten
stap ik uit bed
ik wil weg
weg van de klok
even geen tikken
wijzers niet zien
de tijd verlaten
de nachtklok haten.
een dag verder
nog steeds moe
te moe
maar daglicht
geeft nieuw inzicht
De wortels
van mijn ziel
zoeken hun weg
via mijn voeten
in de grond
maakt mijn cirkel rond.
Mijn cirkel
bij daglicht sterk
bewaak grenzen
om mij heen
waarom vallen in de nacht
grote gaten, onverwacht.
Vragen
teveel
oplossingen
antwoorden
zijn er niet momenteel
niet nu, misschien later, dagelijks ritueel.
Toch
blijf ik geloven
dat het ooit komt
een stukje rust
veel energie
blij dat ik dit zie.
Zonder hoop
een leeg gevoel
ik geef niet toe
blijf op de been
eindeloos vermoeid
maar vertrouwen groeit.
stilte in huis
verwacht de nacht
zoek mijn kracht
Voel me leeg
voel me raar
kan het niet verwoorden
zoek naar andere oorden.
Wil graag vluchten
voor het donker
het licht vasthouden
zoek een uitweg, dwingend onbehouwen.
Ik wil niet slapen
ik wil de nacht niet in
zonder zeker te weten
zoek antwoord, begin te zweten.
De afkeer van het zwarte gat
word steeds groter
beladen en dominant
zoek de ooit zo veilige kant.
Kan het niet vinden
wordt angstig en nerveus
druk in mijn hoofd
zoek steun en iemand die mij geloofd.
Ik ben alleen
geen mens om mij heen
wie kan mij vertellen
zoek door mezelf te kwellen.
Haal mij weg
van deze gedachten
uitgeput de nacht verwachten
zoek en weet, niets zal dit verzachten.
Machteloos
uren tikken door
licht vertroebelt en gaat weg
zoek naar iets, hoor wat ik zeg...
en weken
maanden
en jaren
zijn voorbij
van onbewust leven
ik was er wel
maar niet volledig
weinig gevoel
met maar één doel
ik moet overleven.
De uren
en minuten
korte seconden
van nu
rennen door mijn lijf
zie een nieuwe wereld
ik hou het bijna niet bij
emotioneel
beseffen en weten
dat ik mezelf bijna was vergeten
in vrij leven.
Mijn houvast
en wortels
waren zoek
doorgaan
vaak te ver
grenzeloos
gevoelens
op de schop
onderdrukt
diep gebukt
was geen leven.
Daders
en plegers
van ongekend leed
wurgende
ademloze greep
verstikten en vertrapten
pakten mij vast
nooit begrepen
mijn heldere vermogen
om in mezelf te geloven
werd een levenslast.
Inmiddels
schud ik hard
spreek over hun
om wakker te worden
uit de ongewilde plek
waar ik was opgesloten
weggekropen
gedreven in een hoek
waarom wil ik niet begrijpen
geen antwoord, geen verwijten
ik wil alleen maar leven.
Vandaar
schilderdoeken
en gedichten
om te vertellen
wie ik was
wie ik wil zijn
en wie ik ga worden
gooi hen van mij af
jullie houden mij niet meer tegen
zie veel nieuwe wegen
ik ga leven!
in het eerste ochtendlicht
kijkend naar buiten
een nieuwe dag omsluiten
ogen open
blik vooruit
niet zeuren
positief
een nieuwe week beginnen
geen uitvlucht verzinnen
vandaag is een dag
dat ik weer naar buiten mag
regen of zon
maakt mij niet uit
met volle kracht vooruit.
Spitten en wroeten
mijn handen in het zand
bemesten en verdelen
bedenken wat ik waar plant
tegels sjouwen
aanleg eerste terras
zoveel plannen
voor de zomer komt
meubels schilderen
in lavendel blauw
de kleur waar ik zoveel van hou
stukje bij beetje
ontstaat er de tuin
waar ik van kan zeggen
ik heb mijn ziel er in kunnen leggen.
De beste therapie
is wat ik zie
gezond vermoeiend
eindeloos boeiend
gedachten bij de natuur
werkzaam
ontspannend
houd mijn angsten in bedwang
onzekerheid ebt weg
gedreven werk ik aan een plekje
rondom mijn woon optrekje
waarvan ik weet
hier ga ik rusten
hier vind ik kracht
blijf bij jezelf, dit is je macht.
maar had dit verwacht
stemmen uit het verleden
ongeremd en ontevreden
spokend door mijn hoofd
aan 1 nacht herbeleven
niet onderdrukken en wanhopen
vanmorgen licht en verder lopen
gaat door mijn hoofd.
Moe maar heb het doorstaan
op mijn manier, nu verder gaan
ondanks de stiekeme stekende pijn
geef ik niet toe aan negatief venijn
positief blijven zegt mijn hoofd.
Mijn ogen kijken om mij heen
wat is er anders dan voorheen?
uit het verleden, in het heden
voor nu genoeg geleden
prent ik in mijn hoofd.
Wetend dat de nacht is geweest
ontwakend uit de donkere geest
neem ik de dag tot mij
beseffend : ik ben vrij
omarm de dag, zegt een stemmetje in mijn hoofd.
Vogels fluiten in het ochtendlicht
ik ben aangeslagen maar niet ontwricht
terug naar waar ik ben gebleven
mezelf mijn leven terug geven
gebruik je kracht fluistert mijn hoofd.
komt zonneschijn
vandaag de waarheid
als ik naar buiten kijk
na een natuurlijke douche
staan viooltjes en andere planten
vol pareltjes vocht op hun blad en bloem
hun groei door water te voldoen.
Onkruid
steekt het kopje op
binnen enkele uren
zichtbaar in mijn tuin
overal verschijnen
kleine groene blaadjes
van verschillende vorm
groei van ongewenste planten is enorm.
Vandaag
met vingers trekken
aan dit niet welkome kruid
al is het uiting van moeder natuur
niet bevorderlijk
belemmeren de ontwikkeling
van lavendel en meer
verwijderen, keer op keer.
Betrek
deze woorden
op mijn leven
en besef
dat onkruid van het verleden
mijn groei beperkt
een rede te meer
voor werken aan mijn hartzeer....
rond mijn huis
maar binnen
overheerst lente
dus opgewekt de dag beginnen.
Narcissen
in de woonkamer
doorbreken de waas
van het grauwe buiten
gevuld elke vaas.
Lente bloemen
zo gezellig
en fijn
een geschenk van de natuur
groot naar klein.
Dus niet treuren
dat de dag
wat somber begint
haal lente in huis
is een positieve hint .
Ondanks de mist
hoor ik de vogels fluiten
in het eerste ochtend licht
al is het wat wazig
Geniet...is hun muzikale bericht!
vandaag wil ik rust
vandaag is zo'n dag
dat ik dat mag.
Gewoon, heel dicht bij mezelf
een aantal vragen overdenken
geen antwoorden verwachten
spaarzaam zijn met mijn krachten.
Luisteren naar mijn eigen ik
voelen wie ik ben
niet wat anderen zeggen of denken
mijn eigen energie bijtanken
Vandaag is mijn dag
stil en bijzonder
heldere concentratie.
rust en acceptatie.
Weet wat ik zie
weet wat ik zou willen zien
in handen heb ik het niet
geeft meer verdriet
Maar hoop blijft
geef ik niet op
mijn wijsheid
wint van boosheid....
na een onrustige nacht
vandaag weer verder
wordt verwacht
veel meer woorden
heb ik vanmorgen niet
het is zo stil
alsof alles er anders uit ziet
alleen de zon
knipoogt naar mij
net over de schutting
hij is er bij
bijzonder
hoe de eerste stralen
mij laten voelen
type van je af, je verhalen
het geeft je ruimte
het geeft je moed
zo zonde zijn
als je dat deze nieuwe dag niet doet.
Vandaar toch even een klein gedicht
voor het starten van deze dag
er is nog steeds warmte en licht
blijf het zien, net als je voorheen zag...
naar het topje van de boom
jou mijn hand kon geven
om vanuit daar te kijken naar je leven
zou ik dat doen.
Als ik jou hand zou kunnen pakken
en laten voelen
aan de helder blauwe lucht
je verleden in vogelvlucht
zouden we dat samen beleven.
Als dit mogelijk zou zijn
hadden wij daar gestaan
ik je de rust van de lucht
en in je leven
onvoorwaardelijk cadeau gedaan.
Helaas, we kunnen niet samen klimmen
in die grote mooie boom
maar kunnen wel kijken
de blauwe lucht bereiken
hand in hand de weg betreden.
Want daar is iets
wat mij zegt
dat jij daar naar toe mag zweven
dierbare klaar staan om jou hun hand te geven.
en ik je zonder zorgen los kan laten....
na een week vol spanning
verandering van plan
één simpel telefoontje
brengt mij in verwarring
Hulpverlening besluit op het laatste moment
mij niet te laten komen vandaag
omdat mijn trauma's nog niet allemaal zijn erkend
psychologisch onderzoek wordt verder uitgebreid
de juiste hulp is nog niet bekend
Iets met een 2e graad is wel gekozen
moet ik blij mee zijn
ondanks de zorg bezuinigingen mag ik mijn ellende gaan lozen
moet ik nu dankbaar zijn? Nee, het doet gewoon pijn...
ik wil verder, hulp en verwerken
een fijn leven opbouwen zonder 'anders' te zijn.
Belofte: psychologisch onderzoek volgt snel
we bellen op tijd
nog heel even, dat red u toch wel?
Ik red het al 50 jaar
door simpelweg te overleven
mijn liefde en aandacht aan iedereen, behalve mezelf te geven.
Verdriet, telleurstelling en vooral boos
is wat ik voel, bijna radeloos.
misschien dat jullie dit niet begrijpen
maar dit ben ik, wachten op wat hulp mij aan gaat reiken
is als een klap in mijn gezicht
Ik wacht al zo lang....levenslang.
praten over stil verdriet
het gaat niet om wat ik kan verdragen
vooral om wie ben ik wel, wie ben ik niet
positief staan in het leven
leren hoe je kunt vergeven
Het woord vergeten
zal voor mij nooit bestaan
dat hoeft ook niet
ik leer er nu mee om te gaan
al vraagt dit erg veel van mijn kracht
maakt me moe en emotioneel
dat ik soms te snel genezing verwacht.
Het leven is zoals het is
met alle pieken en dalen
van rijkdom maar ook gemis
dikke pret en regelmatig balen
mijn levensboek
heeft vele hoofdstukken
het is nu mijn eigen weg die ik zoek
al duurt het even, weet zeker dat het gaat lukken!
Dit vrouwtje is nu moe
gaat even rusten
ik geef aan mijn gevoel toe
knokken in het heden,
berusten in het verleden
dat is wat ik vandaag doe....
warm en donker bruin
heerlijk van smaak
wakker worden met dit brouwsel
is een ultiem moment van genot
een beetje suiker
een beetje melk
nu is mijn bakkie compleet
er aan nippen
het is nog wat heet.
Mijn brievenbus rammelt
de postbode is al op pad
alleen wat folders
ik had meer verwacht
Geen envelop met foto's
waar ik al dagen naar uitkijk
hoe zit dit toch, bij die akelige post
moet juist deze belangrijke boodschap
zoek raken tussen folders en reclame drab.
Een beetje sip
loop ik naar de keuken
vul mijn mok
voor een tweede keer
een beetje suiker
een beetje melk
nip aan mijn bakkie troost
wachten tot morgen
hopen dat dan de envelop
in mijn brievenbus zal belanden
vanmorgen sta ik in ieder geval weer met lege handen.
Het is zoals het is
geen mens kan hier wat aan veranderen
maar mijn dag begint elke dag wat minder
zolang de post niet heeft gebracht
waar ik al 6 dagen op wacht....
tja, ik weet het eigenlijk niet,
wat ik daarvan zou moeten denken.
Liefde is niet bepalend
op deze "speciale" dag
dat is wat ik mijn hele leven al zie en zag
Dat er mensen zijn die hier in geloven,
is prachtig en fijn
voor hun zal het vandaag anders zijn.
Voor degene die hier in geloofd,
geniet van deze dag
Ik hoop dat ook ik er ooit van genieten mag.
Niet in de vorm van een roos of een kaart,
maar de warme liefde voelen, waarvan men zegt dat het bestaat.
Dus tot die tijd blijf ik denken,
wie oh wie gaat mij dat speciale gevoel ooit schenken.....
kijk ik naar buiten.
Ik zie de zon,
de stralen geven mij kracht.
Hoe bijzonder dat de winterperiode,
jou vandaag weer bij mij heeft gebracht
Ik geniet van jou bijzijn,
draai mijn gezicht naar je toe
om je werkelijk te voelen,
met al jou pracht.
En nu ik dit type,
overval je mij met nog meer stralen
vandaar dat ik heel even stop...
Je recht aankijk, al prikkel je mijn tranen.
Blijf nog even schijnen,
blijf nog even hier...
Maar komen de wolken,
beleef dan daar je plezier,
ook daar zal je stralen, en voelen wij je hier!
geniet van mijn koffie.
Alleen en in alle rust,
denk ik liefdevol aan wat gisteren is geweest,
voel ik wat nog komen gaat.
Gemengde gevoelens,
van warmte en verdriet,
ik weet het gewoon even niet.
In gedachte bij de mensen die ik zo lang heb gemist,
en nu als een eenheid het leven dragen
ieder voor zich en toch zo samen.
Met een lach en een traan,
zullen we samen verder gaan.
Een pad bewandelen,
vol kuilen en gaten
waarvan we weten dat één van ons dit pad gaat verlaten
De storm van emoties,
is langzaam gaan liggen.
Een diepe zucht en stille tranen,
mijn rust proberen te bewaren
anders trek ik dit niet.
Op zoek naar kracht en aanvaarden,
dat het leven onvoorspelbaar is.
In stilte reis ik met je mee,
tot de eindbestemming van jou leven.
En als je daar straks bent,
Sluit ik je op,
in een warm en veilig stukje van mijn hart....
op mijn tafel
luchtbelletjes
in het massieve glas
geven inspiratie
vangen positieve stralen
houden ideeën vast
zodat ik niet vergeet
wat nu is voor straks
want straks
ja straks
vergeet ik misschien
gedachten
vertroebelen
terug in wat was
glazen bol
verteld mij dan
kom terug naar nu
weg van wat was
ik ben hier
blijf en schrijf plezier
laat los je angst
voor nu
voor straks
en voor wat was
samen vertellen
ik help
kijk naar mijn bellen
vol met verhalen
samen verhalen vertellen....
met blote voeten
door water
en zand
niet eens hand in hand
verfrissen je gedachten
hervonden krachten
in menselijk bestaan.
Wandelend
met blote voeten
weet jij
hoe helend dit kan zijn?
stress vloeit weg
voel de aarde
koelt af, geeft warmte
innerlijke kalmte
van spanning naar aangenaam.
Wandelend
met blote voeten
spetterend water
verhelderend
spoelt ongenoegen van ons af
onzichtbare wortels
geleiden in de grond
laten achter wat bestond
gisteren is gedaan.
Wandelend
met blote voeten
ontelbare korrels
hechten zich vast
water parels spoelen
verkramping verzacht
hardheid is verdwenen
mildheid verschenen
we kunnen er tegenaan.
Maak jouw eigen website met JouwWeb